குழந்தை பருவம் மற்றும் அப்பாவித்தனத்தின் இழப்பை காட்டும் ஓவியங்கள்.
மூடப்பட்ட வீட்டிற்கு வெளியே உள்ள உலகத்தின் வன்முறையை பேசும் சித்திரங்கள், தற்போதைய பயங்கரவாதத்தையும் எதிர்காலத்திற்கான அச்சத்தையும் வெளிப்படுத்துகின்றன.
தெளிவான நிறங்களை கொண்ட இந்த சித்திரங்கள் ரத்தம் மற்றும் தீயை பிரதிபலிக்கும் சிவப்பு நிறத்தில் தீட்டப்பட்டிருக்கிறது.
வல்லமை கொண்ட கறுப்பு வண்ணம், வானத்தையும், பூமியையும் குறிக்க பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது. இன்னும் இருளவில்லை, ஆனால் இருளை நோக்கிச் செல்லும் தோற்றம்.
இந்தக் கலைப்படைப்புகளின் கர்த்தாக்கள் யார்? இந்திய அரசின் ஆட்சியின் கீழ் இருக்கும், நீண்ட காலமாக மோதல்கள் நீடித்து வரும் காஷ்மீரைச் சேர்ந்த பள்ளிச் சிறார்கள் வரைந்த சித்திரங்கள் இவை.
தற்போது, பெரியவர்களின் வன்முறையால் பாழ்படுத்தப்பட்ட அவர்களின் குழந்தைப் பருவத்தையே சித்திரங்கள் சித்தரிக்கின்றன.
ஒரு முகலாய பேரரசர் மகிழ்ச்சியடைந்து, “மண்ணில் சொர்க்கமாக” வீடுகளை உருவாக்கியது, புல்வெளிகள், நீரோடைகள், பழத்தோட்டங்கள் மற்றும் மலைகள் போன்றவை அவர்களது கைவண்ணங்களில் வெளிப்படவில்லை.
கல் வீசும் எதிர்ப்பாளர்கள், துப்பாக்கி ஏந்திய துருப்புக்கள், எரியும் பள்ளிகள், இடிந்து விழுந்த தெருக்கள்,துப்பாக்கி சண்டைகள், அதீத ஆர்வத்துடன் கொலைகளை செய்வது ஆகியவையே பிஞ்சுக் குழந்தைகளின் சித்திரங்களின் கருப்பொருளாக மீண்டும்-மீண்டும் வெளிப்படுகின்றன.
பாதுகாப்பு படையினருக்கு எதிராக கல்வீசும் பள்ளி, கல்லூரி மாணவிகள்
அமைதியற்ற அந்தப் பகுதியின் சென்ற ஆண்டு கோடைக்காலம் ரத்தக்களறியாக இருந்தது.
காஷ்மீரில் செல்வாக்குமிக்கவராக இருந்த புர்ஹான் வானி கடந்த ஜூலை மாதம் இந்திய ராணுவத்தினரால் கொல்லப்பட்டதை அடுத்து, முஸ்லீம்களின் ஆதிக்கம் நிறைந்த பள்ளத்தாக்குப் பகுதியில் நிகழ்ந்த மோதல்களில் நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட பொதுமக்கள் கொல்லப்பட்டனர்.
போராட்டத்தில் ஈடுபட்ட கூட்டத்தினரைக் கட்டுப்படுத்த, பாதுகாப்புப் படையினர் பெல்லட் குண்டுகளை பயன்படுத்தியதில் பலர் கண் பார்வையை இழந்தனர்.
15 வயதுக்கு குறைவான 1200க்கும் மேற்பட்ட குழந்தைகள் உட்பட ஒன்பதாயிரத்திற்கும் மேற்பட்ட மக்கள் இந்த மோதல்களில் காயமடைந்தனர். “பல இளைஞர்களின் கண் பார்வை முற்றிலுமாக பறிபோனது வேறு சிலருக்கு ஒரு கண்ணில் பாதிப்பு
குழந்தைகள் விளையாட வேண்டிய வீதிகளில் தலைவிரித்தாடிய வன்முறைகளால்,பள்ளிகள் மூடப்பட்டன. மாதக்கணக்கில் குழந்தைகள் வீட்டிற்குள்ளேயே இருந்தனர்.
நண்பர்களையும், விளையாட்டுக்களையும் இழந்த அவர்களின் குழந்தைத்தனம் வன்முறைக்கு பலியானது மிகப்பெரிய சோகம்.
வீடுகளுக்கு வந்து ஆசிரியர்கள் பாடம் நடத்தினார்கள், வீட்டிலேயே நடைபெற்ற தேர்வுகளுக்கு பெற்றோரே கண்காணிப்பாளர்கள்! பள்ளியில் தேர்வு நடத்த முடியாத ஒரு பள்ளியோ மாணவர்களுக்கான தேர்வை சிறிய உள்ளரங்க மைதானத்தில் நடத்தியதை நினைத்துப் பார்த்தால் அங்கு நித்தமும் நிலவிவரும் வன்முறைகளின் கொடூரமும், குழந்தைகளின் நிலையும் புரியும்.